Venetië

Als we wakker worden is de strakblauwe lucht van gister vervangen door een grote hoeveelheid bewolking die zo nu en dan een dreigende indruk maakt. Vanaf nu kunnen we niet meer rekenen op altijd een blauwe lucht enkel gevuld met een zon, waar ik zelf totaal niet blij mee ben. Het regent dan nog niet, maar de dreiging alleen bevalt me niet. De omgeving lijkt hier op zulke momenten enorm op Nederland, want ook hier is het erg plat en bezaaid met loofbomen en buiten dit is het ook erg benauwd vandaag.
Na boodschappen gedaan te hebben, vertrekken we naar Venetië. Vandaag gaan we met de bus hier naartoe, want de parkeerkosten in Venetië zijn idioot hoog. Ook stopt de bus voor de camping en in het centrum van Venetië, waardoor dit voor een enkeltje van € 1,10 een ideaal vervoersmiddel is. Het Nederlandse openbaar vervoer zou hier nog wel eens een voorbeeld aan kunnen nemen, want deze bussen zijn vol en de wegen vrij leeg, iets wat ze in Nederland ook zo graag willen.
Eenmaal aangekomen in Venetië is de hemel gelukkig weer als vanouds blauw met alleen een zon. We lopen een stukje langs het hoofdkanaal die gevuld is met gondels, watertaxi’s en waterbussen die het “straatbeeld” van Venetië bepalen. Het is geweldig om te zien hoe goed deze mensen kunnen varen, aangezien alles behoorlijk hard over het water scheurt. De rest van de stad wordt gekenmerkt door vele bruggetjes, een groot aantal winkels dat schitterend glaswerk verkoopt en souvenirstalletjes waarin maskers die typerend zijn voor opera’s worden aangeboden. De zingende gondelaars komen we tegen mijn verwachting in erg weinig tegen.
Als we verder de stad inlopen, raken we vrij snel enigszins verdwaald. Alle grachtjes lijken op elkaar en de grootste attractie, het plein van St. Marco, staat vaak op de wegwijs borden aangegeven dat deze te vinden is door zowel links als rechts af te slaan. Het feit dat we zo nu en dan eens verdwalen is niet heel erg, want we hebben een hoop tijd te doden. Tijdens dit verdwalen komen we een van de vreemdste dingen tegen die we deze vakantie hebben gezien. Er is in Venetië zowaar een communisten bar waar een aantal oudere mannen buiten zitten. Binnen is een boekenwinkel te vinden waarin wij posters zien van Ché Guevara en de hamer en sikkel waaronder de Sovjet Unie jaren lang het communisme heeft toegepast.
Na een lange tijd lopen is het ons gelukt om uit te komen op het plein van St. Marco. Dit plein is lang geleden gebruikt als haven voor handel met Griekenland en andere Middellandse zee landen. De sfeer die hier vroeger was is nog steeds terug te voelen en ik merk dat ik mijn ogen uitkijk over het water en een grote drang krijg om weer de boot te pakken naar Athene. Helaas is dit niet meer de haven van Venetië en liggen er alleen nog maar gondels klaar om toeristen rond te varen door de vele kanaaltjes.
Zodra de schemering begint te vallen gaan wij opzoek naar ons laatste avondmaal in Italië voor dit jaar. Uiteraard wordt dit een pizza. Ten eerste omdat dit typisch Italiaans is en ten tweede vanwege de prijs, want een restaurant in Venetië is niet heel goedkoop. Ondanks de pizza niet heel rijkelijk gevuld is, moet het toch wel de lekkerste zijn van de vakantie. Hierdoor doe ik er ook een stukje langer over dan normaal, wat toevalligerwijs nog goed uitkomt ook. Voordat het echt donker is moeten we nog een tijdje wachten, dus nemen we het er van.
Na het eten vertrekken we weer richting de kade van het St. Marco plein. We lopen een eind weg hiervan om zo deze boulevard goed op de camera’s te zetten en wederom om tijd te doden. Het valt me op dat hoe minder licht er is, hoe beter de sfeer onder de mensen wordt. Ik zie veel koppels van middelbare leeftijd rondlopen die naar mijn idee sinds hun huwelijk niet meer zo intiem zijn geweest. Het past bij de sfeer van de stad en als je hier niet als stel of familie heen gaat, voel je op een of andere manier er hier toch niet helemaal bij horen.
Als het eenmaal donker genoeg is, gaan we na een lange fotosessie terug naar het St. Marco plein om daar verder te gaan. De sfeer die ik hier vanmiddag voelde is vervangen door de romantische sfeer van de avond die op de boulevard mij al overviel. Hier is het alleen meer voelbaar. Er zijn hier meer neon lampen die dit schitterende plein een net zo mooie gloed. Deze wordt ondersteund door live muziek vanuit de cafés. Hierbij springt er een in het bijzonder uit. Deze staan bij de ingang van het St. Marco plein en spelen klassiekers. We krijgen het idee dat er sprake is van een openlucht concert, want na elk nummer dat er gespeeld wordt, ontstaat er een applaus wat normaal alleen fans geven als ze een gigantisch bedrag hebben neergelegd om hun idool te bezichtigen.
Als de artiesten klaar zijn met hun set lopen we verder de stad in om de kleinere grachtjes te bekijken. Hierbij verwacht ik de gezelligheid van de Amsterdamse grachten omgetoverd in een ambiance van liefde waar deze stad op leeft. Dit valt enorm tegen. De kanalen zijn in het gunstigste geval verlicht met een bouwlamp en de sfeer die in de avond op het St. Marco plein heerst is verder nergens meer terug te vinden. Zingende gondelaars komen we ook niet meer tegen, terwijl ik die in de avond juist veel meer had verwacht. Enigszins teleurgesteld hierin lopen we terug naar de bus om na een lange dag weer in slaap te vallen in de tent.