Dag 4: Op naar het hart van de balkan

Vandaag staat de trip naar Servië geplanned. Voor ons gevoel gaat dit een vreemde reis worden, aangezien Servië midden in de balkan ligt en dan toch al een bepaald gevoel meegeeft. Het heeft iets avontuurlijks en engs. Iets waar ik wel naar uit kijk. Aan de andere kant weet ik ook wel dat het goed gaat komen, want ik kom terecht bij een kennis van me die hier woont. Voordat we echter zover zijn, zullen we eerst op moeten breken.
Na rustig wakker geworden zijn om 9 uur, net voor de wekker, is het tijd om maar eens naar de campingbaas te gaan en te vragen hoe duur het eigenlijk nou wel niet was. Het bedrag valt wederom mee, dus tot nu toe gaat het prima op het gebied van efficiëntie. Ondertussen ben ik rustig wat aan het zwemmen als Rik met de mededeling komt dat we opeens om 11 uur al moeten vertrekken van de camping. Meteen het water uit dus om aan te kleden en zo snel mogelijk alles op te ruimen. Het is inmiddels als kwart over 10.
Als alles er echter inzit blijkt dat we nog een uur extra hadden. Voor niets dus zo hard lopen stressen… Dan nog maar rustig een ontbijtje eten en maar eens vertrekken. We zitten vandaag toch weer zo’n 600 kilometer in de auto. Om een uurtje of half 12 vertrekken we dan van de camping om een flink eind te zakken en voor het eerst deze vakantie dichte grenzen mee te maken.
Na iets meer dan een uur gereden te hebben komen we aan bij de grens. Het is onderweg steeds rustiger geworden en hoeven niet langer dan een half uur te wachten om de grens over te gaan. Dit zijn normale tijden hier, dus we hebben geluk, aangezien we nog een lange rit voor de boeg hebben. Na de grens is het van belang om zo snel mogelijk ergens geld te pinnen, want dat hebben we nog niet en de benzine begint ook aardig op te raken. Op weg naar een tankstation maken we kennis met de rijstijl van de Serven. We rijden op een tweebaansweg waarop wij Servië inrijden en aan de andere kant de mensen richting de noordelijke grens gaan. Op deze weg hangt een groot deel van de rijders op de vluchtstrook. Dit blijkt achteraf best handig, want zo is inhalen een stuk makkelijker en er zijn nogal een hoop trage auto’s in Servië. Het is een hele vreemde gewaarwording, maar eigenlijk is het best praktisch en zouden we het in Nederland ook gewoon moeten doen, hebben we geen last meer van die tractors.
Nadat we bij een tankstation een pinautomaat gevonden hebben en de tank hebben gevuld, houden we nog een klein beetje dinars over. Wij hebben geen rekening gehouden met het feit dat hier nog wel eens tolhokjes konden zijn, iets wat dus een probleem werd. We kwamen hier dus geld tekort. Gelukkig accepteren ze euro’s, dus we waren voorlopig gered, maar zoveel van deze valuta hebben we nou ook weer niet. Daarnaast willen we ook niet vast komen te zitten, dus is het zaak om zo snel mogelijk een geldautomaat te vinden.
Deze vinden we na het tweede tolhokje. We rijden de snelweg af en komen in een typisch oud Balkan dorp. Hier rijden nagenoeg bijna alleen maar oude lada’s en andere lookalikes hiervan rond. Het is best indrukwekkend om het stadje te zien en rijden er een beetje doorheen om een pinautomaat te zoeken. We houden ons hart al vast voor Nis, de stad waar ons bed klaar staat.
Na geld gepint te hebben, rijden we weer terug de snelweg op. Vanaf hier is het nog een uur of drie rijden voordat we er zijn. Inmiddels is het al een uurtje of drie, dus we willen toch wel een beetje doorknallen om niet laat in het donker aan te komen. Na door een geweldig landschap gereden te hebben met daarin een hoop vuurtjes (wij dachten dat het door de droogte en hitte kwam, maar het is aangestoken door de boer) komen we in Nis aan. Hier ontmoeten we Predrag, onze gids en gastheer voor de komende twee nachten. We ontmoeten hem in een park bij een fort. Voordat we hem echter ontmoeten hebben we vier keer de stad rondgereden, aangezien we niets snapten van de straatnaam borden. Deze staan namelijk allemaal geschreven in een taal die wat weg heeft van het Russisch. Erg lastig dus om op een routeplanner te vinden die alleen onze schrijfwijze aanhoudt.
Na een kort gesprekje rijden we naar zijn huis toe. Hij woont in een appartement met zijn familie en eigenlijk is het net als een appartement in Nederland. Het is ruim, genoeg kamers, verder hebben ze eigenlijk alles wat wij ook hebben. We worden welkom geheten door zijn moeder en na het plaatsen van onze spullen is het tijd om wat souvenirs uit te delen. Een typisch Amsterdamse mok valt erg in de smaak, maar is niets vergeleken met de stroopwafels die we hebben meegenomen. Ze zijn er gek op. Helaas is het een van de weinige dingen die we als Hollanders dan wel weer kunnen maken en iedereen gek op is, maar het is tenminste iets.
Als we vertellen dat we nog niet gegeten hebben, krijgen we een typisch Servisch gerecht voorgeschoteld. Ik weet niet meer hoe het heet, maar het was echt geweldig. Hier hebben ze witte paprika’s en deze hebben ze gevuld met rijst en gehakt Hierbij kregen we wat uitjes en tomaten, wat een prima combinatie is. Na het diner zijn we de stad in gegaan om ergens te drinken waar de locals dat ook doen. We komen uit in een park waar heel veel terrasjes zijn met een hoop mensen in de omgeving. Hier komt iedereen samen om wat te drinken met vrienden. De sfeer is hier super en ontmoeten de zus van Sanja en haar vriend, waarmee we ook wat drinken.
Uiteindelijk wordt het niet heel laat en rond een uurtje of half 2 zijn we weer terug in het appartement. We weten beide nu al dat we deze ervaring niet zullen vergeten. De mensen zijn hier zo gastvrij. Rik heeft zijn auto kunnen parkeren in de garage van de ouders van Sanja, waar we erg blij mee zijn. Het is een enorm dure auto en tussen de lokale vervoersmiddelen steekt dit schril af. Voor een normale bmw moeten ze al enorm diep in de buidel tasten, laat staan deze. Ze zijn er helemaal gek op en vonden het geweldig om een stukje mee te rijden. Als ze ooit in Nederland komen nemen we ze mee naar Duitsland, daar zullen ze vast gek op zijn. Vooralsnog zit dat er niet in, maar mocht het zover komen, gaat het zeker gebeuren. Na alles wat ze in een dag al voor ons hebben gedaan, moeten we toch ook wat tegenover stellen en dat is dan het minste wat we kunnen doen.