Wilson!!

Nu we geen quad meer hebben en weigeren met de bussen te rijden, besluiten we vandaag om lopend naar een strand te lopen. Hier zijn we geweest met onze quad en in de folder stond dat er hier goed gesnorkeld kon worden. Nu hebben wij dan wel geen flippers en een snorkel bij ons, maar een duikbril voldoet voor ons genoeg om het snorkelen te noemen. Daarnaast is het vandaag hard gaan waaien, waardoor wij verwachten een hoge golfslag te zien op een strand en met een beetje mazzel hier zelfs in kunnen zwemmen. We mogen ook van geluk spreken als we terug komen en de tent er nog staat. Deze heeft het erg zwaar en er zijn al enige kuren geconstateerd. Zo is de tentzak al behoorlijk aan het uitscheuren, net als de zakjes voor de tentstokken en haringen. Verder hebben de naden van de tent het erg zwaar wanneer de tent normaal staat opgespannen, laat staan nu met de harde wind.
Als we eenmaal na meer dan een halfuur lopen aankomen op het strand, zijn we het er over eens dat de ooit zo geweldige wiskundige Grieken nu niet eens meer foutloos het aantal kilometer kunnen bepalen. Wij zijn toch wel in staat 2 kilometer te lopen in een kortere tijd. Heel zwaar tillen we er niet aan, want het houdt ons bezig. Overdag is de verveeldheid een beetje aan het toeslaan en is het wachten op de avond. Het eiland heeft naast stranden en zee niet veel te bieden overdag.
Zodra we een plekje uit de zandstormen hebben gevonden, lopen we naar een klein strandje achter het strand waarvoor we gekomen zijn om te zien of het mogelijk is om te zwemmen in de golven. Deze zijn namelijk redelijk hoog en sterk, dus valt hiermee veel plezier te beleven. Als we dichterbij komen, zien we alleen maar uitstekende rotsen tussen de golven door en het geluid van een terugtrekkende zee over de grote hoeveelheid stenen is ook behoorlijk beangstigend. Hierdoor laten we dit maar voor gezien en keren we terug naar de andere kant, waar het water relatief gezien stilstaat. Met duikbril in de hand gaan we het water in, dat zowaar koud is. Eenmaal aan de temperatuur gewend, duiken we onderwater en zien we helaas niet heel veel. Er ligt een hoop wier en steen en zien zo nu en dan een klein visje. De zee-egels die we in grote aantallen op Maganari strand hebben gezien blijven gelukkig uit, maar er is helaas niets dat hiervoor in de plaats komt.
Na een half uur gaan we enigszins teleurgesteld terug naar het strand. Van genieten van de zon komt het er niet van, want de wind is wederom sterker geworden en zorgt ervoor dat alles continu wegwaait, maar ook dat de golven op het andere strandje nog hoger zijn. Hier kunnen we ons dus wel een tijdje vermaken. Toevallig genoeg hadden we het vandaag over de film castaway waarin Tom Hanks als enig sociale contact een volleybal genaamd Wilson heeft. Als ik over dit strandje loop kom zie ik ook een volleybal die aangespoeld is en krijgt dezelfde naam als de volleybal in castaway, ondanks dit een ander merk is.
Als we terugzijn op de camping, constateer ik dat ik nogal aparte verbrandingsstrepen heb. Het ziet er aardig vreemd uit, wat lijkt op een soort van huidziekte. Rik is het zoals gewoonlijk niet met me eens, maar als ik terugben laat ik het maar even controleren. Verder bereiden we ons voor op ons laatste avondmaal hier op het eiland. We hebben de afgelopen dagen voornamelijk gegeten bij het Corali restaurant, waar ze pizza’s uit steenovens produceren die erg lekker zijn. Ook krijgen we allemaal aanraders waarvan we eerst een test mogen proeven. Ondanks dat we heerlijk gegeten hebben hier, zijn we blij dat dit de laatste keer is dat we op dit eiland uit eten gaan. De geldstroom is sinds aankomst in Santorini enorm omhoog gegaan en als we dit volhouden, staan we ergens in Italië straks zonder benzine langs de kant.
Na wederom goed gegeten en afscheid genomen te hebben van Carimel, onze vaste serveerster, is het tijd om naar ons vaste barretje in de haven te gaan. Deze is genaamd cafe Cyclades, waar over het algemeen lounge muziek gedraaid wordt. In deze bar wordt in tegenstelling tot de rest van het eiland hoofdzakelijk Engels gesproken en zijn de meeste gasten ook toeristen uit landen boven de Middellandse zeestreek. Aangezien het de laatste avond is, moet het ongetwijfeld leuk worden en ga ik weer een hoop dingen afzeggen waar ik helemaal geen zin in heb. Deze vloek komt helaas wederom uit, aangezien ik ten eerste twee gasten tegenkom die aan de bar een zooi shotjes naar binnen werken. Ik krijg er ook eentje aangeboden en kan dit natuurlijk niet afslaan. Het moet er helaas bij eentje blijven, al had ik graag zeker meer genomen. Verder had ik met hun me zeker ook wel kunnen vermaken in de stad, maar dan missen we zeker de boot. Een andere goede reden om deze wel te missen is het barmeisje waarmee ik goed op kon schieten. Bij het afscheid nemen hadden we beide een gevoel dat het veel te vroeg was en elkaar niet genoeg gezien hadden. Hier doe je niets aan, hoort bij het reizen. Nadat we daadwerkelijk vertrokken zijn met als laatste zin die ik hoorde “have a good life mate” gaan we richting bed om morgen vroeg te vertrekken naar het vaste land en het eilandleven voor dit jaar uit te zwaaien.