Begin van de terugweg

Vandaag is de laatste dag Griekenland. We zijn hier ruim twee weken geweest en zijn blij dat we weer weggaan. Wij hebben ons hier enorm vermaakt en een hoop leuke mensen leren kennen. Verder is de temperatuur erg goed, de zee echt blauw en helder en het eten geweldig. We zullen in de auto de rijstijl van de Grieken niet missen, maar onze vaste radio dj van radio gold die we de naam Fernando hebben toegewezen vanwege zijn gelijkenis met de gelijknamige radio dj van een radiozender uit GTA Vice City des de meer. De benzineprijzen in Griekenland is ook een punt wat we gaan missen, aangezien deze erg laag zijn, maar door de vele omwegen die we hier hebben moeten maken vanwege de taal en de locatie van de verkeersborden heeft dit verschil wel weer aardig goed getrokken. Voor vandaag rest alleen nog de glory run naar de haven om vanaf daar de boot te pakken naar Bari.
Voordat we echter aan onze ereronde beginnen, gaan ik en Laura zoals afgesproken eerst hardlopen. Het hard mag van dit woord afgetrokken worden, maar het is erg fijn om weer eens in beweging te zijn buiten het bezoeken van steden en het beklimmen van bergen op de heetste momenten van de dag. Van een echt rondje komt het niet omdat alles een beetje doodloopt, dus gaan we onze neus maar achterna. Het feit dat Laura nogal gerookt heeft de laatste tijd laat, laat merken dat haar conditie hier behoorlijk door is aangetast. Ze heeft dan ook meerdere malen beloofd dat ze weer zou stoppen. Wat hier van terecht gaat komen weet ik niet, maar het voornemen kan geen kwaad. Het blijkt wederom weer dat sporten je gezondheid kan bevorderen.
Als we eenmaal terug zijn op de camping, gaan we douchen. We hadden gister beloofd om een concert te geven en dat hebben we gedaan ook. Na een beetje onwennig inkomen met klassieker I shot the sherriff van Eric Clapton schakelen we over naar wat simpelere muziek. Laura blijkt erg goed Like a hound dog van Elvis te kunnen zingen, maar van een duet komt het hier niet. Hakuna Matata en Circle of life van de Lionking blijken hier echter wel weer heel erg geschikt voor. Het volume is inmiddels opgeschroefd en de eerste mensen zijn al van de camping vertrokken. Om toch weer een iets serieuzere snaar te raken wordt Roxann van The Police gespeeld waarbij alleen de titel van het liedje eigenlijk synchroon gaat, de rest blijft een beetje neuriën en zo nu en dan een couplet van Laura.
Omdat onze stemmen rust moeten pakken, zetten we No woman no cry van Bob Marley op. Na dit nummer begint de echte hoofdact pas. Om ons publiek buiten de douche wat om over na te denken te geven schakelen we over naar wat seksueel getinte nummers zoals I can’t get no satisfaction van de Stones en Sexmachine van James Brown. Deze wordt opgevolgd door een steengoede solo van Wannabe van de Spicegirls die ik foutloos uitvoer. Gezien het warme water nu eigenlijk wel op is, zullen we de show vroegtijdig moeten afbreken, maar een echte artiest geeft altijd een toegift. Zo wij ook. We horen van Rik dat er nog twee bejaarden zitten en ons doel is om hun als echte fans een spetterende slotact te geven. Hiervoor is niets meer geschikt dan Joe Cocker met You can leave your hat on. Het was duidelijk dat Laura al meer ervaring had met dit nummer en het kostte haar moeite om niet weer al haar kleren uit te doen.
Eenmaal klaar met douchen is het tijd om een staande ovatie in ontvangst te nemen. Helaas waren de twee bejaarden niet zo enthousiast als wij gehoopt hadden en kregen we alleen een nee geschud naar ons toe. We zullen waarschijnlijk iets langer op ons platencontract moeten wachten, maar wij hebben ons prima vermaakt en ook Rik kon het waarderen.
Na de show en het inpakken van de tent, is het dan toch echt tijd voor ons laatste tochtje door Griekenland. Na een uurtje rijden komen we aan in de haven waar we nog een uurtje overhebben voordat we ook van Laura afscheid nemen. Ik zal haar na de zomer wel weer tegenkomen, want ze studeert ook op mijn faculteit.
Het is inmiddels ook tijd voor ons om de boot op te zoeken. We sluiten aan in de rij met vrachtwagens en worden omringd door allemaal illegalen uit het Midden-Oosten en Noord Afrika die vluchten voor de politie en een poging wagen om vrachtwagens in te klimmen. Heel veel succes hebben ze niet, maar doordat er zoveel illegalen hier rondlopen zal het succes percentage relatief hoog liggen.
Wij komen zonder extra ballast aan boord en bevinden ons in een saai schip voor de komende 20 uur. Er is bijna niemand aan boord en wat er al aanwezig is, zijn vrijwel niet onze leeftijdsgenoten. We beginnen de reis boven op het dek in de zon waar het goed vertoeven is en waar we Griekenland met gemengde gevoelens uitzwaaien. Als de zon weg is, vertrekken we naar de Victoria’s Lounge, waar we een vrije hoekbank vinden die uitermate geschikt is om op te slapen. Hier is een nep kapitein het echter niet mee eens. Als hij een groep Italiaanse jongeren er van verdenkt de tv uit te hebben gesloopt (hij kreeg het niet voor elkaar om de tv weer aan te zetten) loopt zijn emmer over en stuurt hij hun eruit met het dreigement dat iedereen met een dek kaartje naar het dek moet. Niemand voelt hier echter wat voor en blijft rustig zitten. Het is sowieso niet mogelijk om aan te tonen dat wij dit kaartje hebben, want deze ligt in de auto en op het luik hier naartoe staat een vrachtwagen.
Om toch te proberen om zoveel mogelijk mensen weg te sturen zet hij de muziek van de Mariners club een stuk harder en gaat de airconditioning naar 15 graden Celsius. Het heeft allemaal geen effect, want iedereen houdt al rekening met de enorm lage temperaturen aan boord en is voorzien van handdoeken of slaapzakken. Iedereen valt uiteindelijk dus heerlijk in slaap en de nep kapitein mag een streep van zijn schouders halen.