Dag 6: Gastvrijheid?

Vandaag komt er een einde aan ons avontuur in Nis. We gaan op weg naar Griekenland en dus is het tijd om afscheid te nemen van ons gastgezin. Voor dit zover is, schuiven we weer aan voor het ontbijt. Wederom krijgen we burk (spelling zal ongetwijfeld wederom foutief zijn) op ons bord wat niet zal gaan vervelen. Daarnaast hebben we ook de keuze om een bordje met een mengsel van paprika, ei en nog wat groenten te eten. Ook dit smaakt helemaal geweldig. We beseffen ons dat we deze vakantie waarschijnlijk niet meer zo’n lekker ontbijt zullen krijgen.
Als we eenmaal klaar zijn met eten, is het tijd om een foto te maken van onszelf met de familie van Predrag als herinnering aan deze bijzondere ervaring. Voordat we vertrekken geven wij onze overige stroopwafels weg en krijgen wij als afscheidscadeautje een hamer. We hadden vertelt dat we deze nog nodig hadden om onze tent op te zetten, aangezien we deze vergeten waren. Verder hebben we een stukje burk meegekregen voor onderweg, waar we uiteraard erg blij mee zijn. Ook krijgen we twee potten jam en een fles bessensiroop, allemaal zelfgekweekt en gemaakt. Na afscheid genomen te hebben met de moeder van Predrag vertrekken we naar skull tower. Daar ontmoeten we Dule opnieuw die inmiddels al een uur op ons staat te wachten. We krijgen een kleine rondleiding in deze toren van een gids. Deze vertelt dat deze toren ontstaan is nadat turkse soldaten Nis in handen kregen. Ze leden zoveel verliezen dat deze toren gemaakt werd om een waarschuwing te geven naar andere landen dat er niet gespot moet worden met de Turken. Echter werd deze toren een staatssymbool van Servië voor alles wat te maken heeft met opstand en vechten voor het vaderland. De toren bestond in het begin uit 952 schedels, maar inmiddels zijn er een heleboel in de loop der jaren ontvreemd of vergaan aan blootstelling met de natuurelementen. Er bevinden zich er nu nog een stuk of 30 en worden beschermd. Het is erg indrukwekkend om te zien en voor iedereen die in de buurt is, raad ik het aan om hier even langs te gaan.
Na dit gezien te hebben is het tijd om naar het huis van Sanja te gaan om de auto te pakken. Na eerst nog even wat gedronken te hebben is het dan toch echt tijd om te vertrekken. We krijgen hier wederom weer een aantal cadeautjes. Een watermeloen en een fles rakija is voor ons bestemd en wederom beginnen we ons schuldig te voelen voor al de dingen die we van hun krijgen. We nemen alleen nog geen afscheid van Sanja, haar vader en Predrag die de weg richting Thessaloniki wijzen. Ze gaan zelf naar een andere grote stad. Onderweg komen we erachter dat de vader van Sanja gek is om te rijden als een coureur. We rijden geregeld tussen de 180 en 220 km/h. Bij de afslag stappen we op de vluchtstrook uit om afscheid te nemen van onze nieuwe vrienden die ons enorm gastvrij hebben behandeld. Hierbij krijgen we nog 50 euro ook van de vader van Sanja. Het normale salaris van een gezin in Servië ligt rond 200 euro per maand, dus dit is wel enorm veel. We hebben gemerkt dat de familie van Sanja erg rijk is, aangezien deze 3 auto’s hebben en beschikken over een erg duur interieur. We hebben enige twijfel over hoe ze aan dit geld komen, maar we zijn erg dankbaar hiervoor. Als we in Nederland zullen we een tree stroopwafels en andere spullen terugsturen om al die gemaakte kosten voor hun enigszins goed te maken. Met dit afscheid nemen we met veel pijn in het hart afscheid van onze gastheer, zijn vriendin en haar vader. We hebben een ervaring erbij die nooit meer vergeten zal worden. In twee dagen zijn we eigenlijk al vrij erg ingeburgerd en de weg werd al bekend voor ons. Het enige probleem blijft de taal. Onze nieuwe familie had het altijd over dat buitenlanders de Serviërs zagen als een barbaars volk. Hiervan is elke stelling met de grond afgebrand en kan niet wachten om ooit hier weer terug te keren. Ik zal ze zeker missen en hoop dat ze ooit een keer naar Holland zullen komen zodat zij kennis kunnen maken met onze manier van leven waar ze erg benieuwd naar waren. Het is onbeschrijfelijk hoe wij opgevangen zijn door deze mensen en wij zijn ze dan ook ongelofelijk dankbaar voor deze paar dagen. Ik heb me maar op weinig plaatsen zo erg thuis gevoeld als in Nis en vind het erger om deze plaats te verlaten dan het vertrekpunt van deze vakantie.
Na eenmaal afscheid te hebben genomen, gaan we met vol goede moed richting Macedonië en uiteindelijk Griekenland. De grensovergang met Macedonië levert geen problemen op en de beambten waagden zich er toch maar niet aan om onze auto te controleren. Dat zou wel erg veel werk zijn en tijd is geld. Ik ben blij dat zij daarin dezelfde mentaliteit hebben als wij. De tolpoorten zijn al helemaal geweldig. Voor 1 euro mogen we telkens verder. Dit scheelt ons moeite om aan Macedonisch geld te komen en zal ongetwijfeld voor hun meer opleveren dan hun dinar. Verder valt het ons op dat het vaak ook erg vrolijke mensen zijn. Ze lachen veel en we worden verder herinnerd aan ons voetbalteam. Aangezien dit het armste land van de Balkan is, hadden we dit niet direct verwacht, maar we zijn hiermee aangenaam verrast, net als met het uitzicht hier. We rijden hier door bergen die aandoen als bergen in het zuiden van Frankrijk. Het is zonde dat we hier niet stoppen, maar aan de andere kant hebben we nog zoveel andere mooie dingen voor de boeg (als het goed is) dat we onze gedachte maar niet veranderen.
Na een paar uurtjes rijden komen we dan eindelijk aan in Griekenland. Het wegdek is hier weer een stukje beter en de taal is hier weer een slag onduidelijker. Het vakantiegevoel begint er dus al aardig in te komen. We zijn blij dat Thessaloniki niet heel ver rijden is, want het begint al laat te worden en we willen nu toch wel een keer de zee zien. Om een uurtje of zeven is het dan eindelijk zover. We hebben de camping bereikt. We staan hier tussen een hoop Grieken. We kiezen helaas wel een slechte plaats uit, want de eerste paar uur lang horen we samen met de camping alleen maar de traditionele Griekse muziek van de buren. We besluiten om wat te gaan eten in een restaurant om een beetje te vieren dat we de zee gehaald hebben en omdat het lekker is. De rest van de avond brengen we in een barretje op de camping door.
Eenmaal terug bij de tent zijn we blij dat de buren stil zijn, zodat de hele camping kan slapen. Ondanks dit wordt ik wel een keer wakker en kom tot de verrassing dat er een zooi zwerfkatten rond de tent hangen. Voedsel in de tent bewaren is dus geen goed idee, want deze beesten wil je niet binnen hebben. Ze zijn ietwat agressiever dan mijn kat thuis. De hamer was gelukkig eng genoeg, dus hoefde ik er niet achteraan te rennen. Midden in de nacht heb je hier namelijk niet heel veel zin in. Ze komen daarna gelukkig niet meer terug, zodat de rest van de nacht rustig verloopt.