Dag 8: Meteora

Vandaag nemen we weer afscheid van de zoveelste camping. Na op vorige campings veelvuldig geoefend te hebben met het op en afbreken van de tent gaat het vandaag weer in een nieuw record. Gelukkig maar ook, want deze camping zijn we alweer meer dan zat. De Griekse muziek bevalt tot op heden nog niet en ook vandaag wordt ik weer vroeg wakker. Om een uur of 8 vond de camping het leuk om alle vuilnisbakken langs de kanten te legen en dat ging gepaard met nogal een hoop kabaal. Verder is het vandaag ook grote schoonmaak op de camping. Als ik mijn hoofd buiten de tent steek, zie ik de buren hard in de weer met alles spik en span te maken. Hier waren ze gister ook al mee bezig en blijkbaar is het nog steeds niet gaan vervelen. De rest van de camping blijkt dit virus echter ook opgelopen te hebben en overal liggen enorme bergen dennennaalden. Alleen wij zijn niet op de hoogte van deze schoonmaakactie. We besluiten dan ook maar om er niet aan mee te doen. Er is immers al tot aan onze tent geharkt, dus het karwei zal ongetwijfeld ook een keer afgemaakt worden.
Nadat we klaar zijn met ontbijten en inpakken is het tijd om te vertrekken. Onderweg ben ik zo lomp om eerst met mijn slipper midden in de net geharkte tuin van de buren te staan. Ze hebben het gelukkig niet door en de afdruk is niet zichtbaar. Eigenlijk kan het me ook niet schelen, want deze buren werken op de zenuwen. Ik krijg bijna de neiging van hun om naar huis te gaan en mijn kamer een grote beurt te geven, iets waar je op een vakantie niet aan wilt denken.
Eenmaal vertrokken, gaan we de tot nu toe kortste route tegemoet. We rijden vandaag naar het Meteora gebergte, wat bekend staat om kloosters boven op rotspartijen. Deze rit heeft een afstand van bijna 200 kilometer en is dus niets in vergelijking met wat al is afgelegd.
Onderweg is het landschap enorm aan verandering onderhevig. Als eerste komen we de Olympusberg tegen. In de eerste grove schets was het de bedoeling dat we deze gingen beklimmen, maar vanwege tijdgebrek gaat dit niet door. Dit is erg zonde, want de berg is erg hoog en oogt zeer beklimbaar. Er was geen sprake van onweer rond de berg, waar deze om bekend staat, dus de top halen zou niet heel moeilijk moeten zijn. We rijden toch maar verder, deze uitdaging komt wellicht weer een andere keer.
Wat later komen we een afgebrande bergkam tegen. Gister hebben we al een blusvliegtuig bij onze baai langs zien vliegen om water op te halen en we weten nu waarvoor. Gelukkig is het vuur gedoofd, want anders hadden wij onze reis mooi niet via deze weg kunnen voortzetten. Vervolgens landen we in een omgeving die enorm doet denken aan de Nevada woestijn. Het is een dorre vlakte met industrie. De bomen die we langs de zee veel tegenkwamen zijn nu vervangen door heel veel zand. Hoe verder we rijden, hoe meer dit aanhoudt.
Zodra we het Meteora gebergte in zicht kruigen, komen we door een stadje wat wel beroemd moet zijn om haar benzinepompen. Om de 200 meter staat wel weer een ander station waar benzine getankt kan worden. Dit is een ideale stad om de tank weer een keer vol te gooien, want met deze concurrentie zal de prijs niet hoog zijn.
Eenmaal in Kalarami (onze verblijfplaats van de camping) aangekomen, wordt er wederom een recordtijd neergezet met de opbouw van de tent. Hoe sneller dit gedaan wordt, hoe eerder weer begonnen kan worden met lezen. Op dit moment ben ik helemaal weg van het boek “rond de wereld in 80 dagen” van Michael Palin. Deze reist de route van Phileas Fogg, de hoofdpersonage uit het gelijknamige boek vna Jules Verne, na. Hiervan is ook een tv serie van opgenomen die ik heb gezien en die kan ik net als het boek zeker aanraden.
Na het eten gaan we de bergen in. We besluiten om naar Devils peak te rijden, omdat deze naam toch veruit het meest aantrekt. Om er te komen is echter geen moeite vereist. We rijden met de auto door wat kronkelwegentjes helemaal omhoog het gebergte in en komen daar een aantal kloosters tegen op een rots. Deze worden schitterend uitgelicht door de zon en het adembenemende uitzicht. Dit is het mooiste uitzicht wat ik in mijn leven heb gezien. Vanaf een aantal punten kunnen we ons dorp in de vallei zien liggen en de kloosters steken schitterend uit op de rotsen. De blauwe lucht en de ondergaande zon geven de kale rotsen een extra dimensie waardoor het totaalplaatje ongelofelijk is. Het verder omschrijven van deze omgeving is gewoonweg niet te doen, want foto’s zeggen hier meer dan 1000 woorden. Het enige wat hier tegenop kan is zelf de ervaring aangaan en ik kan het iedereen aanraden om hier een kijkje te gaan nemen. Doe wel een lange broek aan, want dan mag je ook de kloosters in. Dit zijn wij vergeten, dus doen we morgen. Dit moet iedereen eigenlijk eens in zijn of haar leven gezien hebben, want iets dergelijks vind je niet in Europa. Let alleen op dat je niet de vangrail inrijdt omdat je van het uitzicht geniet, want het zou niet de eerste keer zijn. Gelukkig spreken we niet uit ervaring en hebben we dit overleeft. Nu maar hopen dat de vakantie nog meer van dit soort schatten heeft, dit maakt het gebrek aan avontuur zeker goed.